Pijlgifkikkers hebben hun naam te danken aan de indianen van de tropische regenwouden, die hun pijltjes over de giftige (curare) slijmhuid van de kikkertjes wrijven. De pijlen worden met blaaspijpen op meestal kleinere dieren afgeschoten. De gifpijltjes veroorzaken een vrij snelle verlamming bij bv. aapjes of vogels.
Gifkikkers vallen op door hun variaties in felle kleuren. Hiermee schrikken ze vooral hun belagers (predatoren) af, die snel leren dat de kleuren gevaar betekenen.
Gifkikkers zijn als ze volwassen zijn 1 tot 7cm groot, slank gebouwd en zeer kleurrijk. De dieren zijn zelden schuw en vertonen vaak leuk gedrag.
Geluiden
De mannelijke exemplaren 'fluiten' veel. Bij enkele soorten fluiten ook de vrouwtjes. Het gemaakte geluid bestaat meestal uit korte, hoge piepjes en trillers.
Waar leven de gifkikkers?
De pijlgifkikkers komen in Zuid- en Midden- Amerika voor, alleen in vochtige, tropische bossen met weinig temperatuursverschillen, en een hoge luchtvochtigheid.
Over het algemeen zijn er een aantal levenswijzes te onderscheiden:
Bodembewonend; de kikkers kruipen door de schaduwrijke strooisellaagvan het bos. Water wordt onttrokken uit dauw en plasjes water op de bosbodem.
In bomen levend; de meeste soorten hebben bromeliasnodig voor de voortplanting en watervoorziening.
Beekbewoners; kruipen over stenen langs oevers en springen bij gevaar in het water.
Bij Amfibia is altijd een ruime voorraad nakweek beschikbaar voor de hobbyist.
De Dendrobates Leucomelas is een goede beginnerskikker. Zijn geel-zwarte kleur valt strek op in zijn natuurlijke omgeving en zal menig belager afschrikken.
Het mannetje fluit vrij hard.
Leefomgeving:
tropisch vochtig De kikker wordt meestal gevonden in het noordelijke deel van Zuid-Amerika (Venezuela, Guyana, Brazilië.
Grootte:
tot 4cm
Temperatuur:
Dag : 26 tot 28°C Nacht : 22°C
Inrichting:
Het terrarium kan men inrichten met vochtvasthoudend materiaal op de wanden en de bodem en afwerken met stukken tropisch hout of eikenstobben en enige planten als bromelia’s. Deze soort is erg warmtebehoeftig, 24-28’C lijkt de aangewezen temperatuur. Middels sproeien kan men drogere en nattere perioden nabootsen.
Voedsel:
Opgroeiende en volwassen D.leucomelas hebben grote hoeveelheden voedsel nodig.
Naast fruitvliegen, die van tijd tot tijd met een vitamine-kalk-preparaat bestrooid dienen te worden, zijn kleine krekels, wasmotten en hun larven en kleine insecten zoals stofkrekels, springstaartjes, erwtenluis, bonenkevers een goede aanvulling.
--> Monteren en inrichting gratis, uiteraard mits aankoop van uw materiaal bij Amfibia.
--> Prijsofferte kan u aanvragen per mail, maar bij voorkeur na bezoek ter plaatse
Filmpje
Kweek:
Voor een groep van 4-5 volwassen dieren is een terrariumvan 60 x 60 x 40 cm wel een minimum, maar groter is beter, zeker als men van plan is met deze soort te kweken.
(Zie: inrichting)
Heeft men aan deze voorwaarden en een degelijke inrichting voldaan, dan komen de dieren spoedig tot voortplanting, als men tenminste mannetjes en vrouwtjes heeft.
Duidelijke uiterlijke geslachtskenmerken zijn er niet. De grootte van de hechtschijfjes aan de tenen zegt niets over het geslacht.
Wel zijn vrouwtjes bij gelijke ouderdom en goede voedering altijd groter en ronder dan de mannetjes.
Mannetjes zijn vaak wat meer oranjeachtig van kleur, maar er is veel variatie tussen de populaties en dit is dus ook geen bruikbaar kenmerk.
Het enige duidelijke geslachtskenmerk is de baltsroep van het mannetje: een 10 tot 15 seconden durende triller. De mannetjes roepen bij voorkeur vanuit hun verborgen voorkeursplaats. Als een vrouwtje hierop ingaat, leidt het mannetje haar naar de afzetplaats.
In het terrarium zijn petrischaaltjes onder een halve kokosnootdop hiervoor uitermate geschikt.
Ze zetten hierin graag hun eieren af, 5-10 in getal, ca. 4 mm groot in een massa gelei. Maar ook worden eieren afgezet in bladoksels van bromelia’s en dergelijke biotopen.
De eieren worden vervolgens door het mannetje alleen bewaakt en verzorgd. Bij een temperatuur van ca. 25’C komen de eieren na 14-17 dagen uit. Het mannetje neemt dan de larven een voor een op de rug en zet ze af in het water.
Dit kan een met water gevulde oksel van een bromeliablad zijn, maar ook het waterdeel in het terrarium of een klein waterbakje tussen de planten. Dan houdt ook de zorg van het mannetje op. Het beste kan men dan de larven uit het terrarium halen om verder op te kweken.
Sommige larven zijn kannibalistisch, andere die vanaf het begin bij elkaar zijn opgegroeid in een ruime hoeveelheid water niet.
Bij goede voedering rnet zowel plantaardig als dierlijk voedsel (visvoer, watervlooien, zwarte muggenlarven) groeien ze snel.
Na ongeveer zes weken komen de achterpoten door en drie weken later ook de voorpoten.
Enkele dagen later klimmen de dieren dan aan land. Als de staart volledig geabsorbeerd is zijn ook de kleuren reeds goed zichtbaar.
Het beste kan men de jonge kikkers in kleine groepjes in kleinere terraria opkweken.
Ze eten meteen kleine fruitvliegen en stofkrekels, maar zijn ook dol op springstaartjes. Houdt er rekening mee dat het grote eters zijn!
Na een klein jaar worden ze geslachtsrijp en kunnen ze al weer voor een nieuwe generatie zorgen.
